شخصیت پارادوکسیکال، شخصیتی است که با تناقضات و تضادهای فکری در جامعه شناخته می شود. درک این شخصیت ها ممکن است برای اطرافیان و دوستان آن فرد چالش برانگیز باشد، زیرا رفتارهای شان معمولا متناقض و غیر قابل پیش بینی است. به همین خاطر افرادی که دارای این شخصیت هستند در برقراری ارتباط دچار مشکل خواهند شد. درک این شخصیت ها نیاز به همدلی، صبر و توجه به ظرافت های رفتاری آن ها دارد. این مقاله به ویژگی های شخصیت پارادوکسیکال و هر آنچه در مورد آن لازم است بدانید می پردازد.

ویژگی های بارز شخصیت پارادوکسیکال

شخصیت پارادوکسیکال ویژگی های زیادی دارد که از جمله آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

نیاز به توجه و بی اعتنایی تمایل به توجه: این افراد در اعماق وجود خود خواهان توجه و تأیید افراد هستند. بی اعتنایی ظاهر: ممکن است در ظاهر بی تفاوت به نظر برسند اما از ابراز نیازهای خود به دیگران خودداری می کنند. تناقص در روابط میل به صمیمیت و فرار از آن: این افراد مایل هستند تا روابط صمیمی و عمیق ایجاد کنند، اما در عین حال ترس از صمیمیت دارند و ممکن است از تعهدات عاطفی فرار کنند. تمایل به تنهایی و اجتماع علاقه به تنهایی: این افراد در عین حال که تنهایی را دوست دارند و از آن لذت می برند، تمایل به حضور در اجتماع و معاشرت با اطرافیان را نیز دارند. پشیمانی از حضور در جمع: اما بعد از مدت زمان کوتاه از حضور در جمع، احساس خستگی و پشیمانی می کنند و به طور مجدد به دنبال تنهایی خود هستند. اهمیت دادن و بی تفاوتی توجه به جزئیات: این افراد به جزئیات امور توجه زیادی نشان می دهند و ممکن است حتی بیش از اندازه فکر کنند. بی تفاوتی ظاهری: با وجود این ویژگی ممکن است گاهی حتی بی تفاوت به نظر برسند و تمایل نداشته باشند احساسات خود را بروز دهند. تمایل به رابطه و فرار از آن میل به رابطه: این افراد خواهان برقراری ارتباطی صمیمانه و عاطفی هستند. ترس از صمیمیت: اما در عین حال از نزدیک شدن و صمیمیت با دیگران واهمه دارند و ممکن است حتی از تعهدات عاطفی نیز گریزان باشند. درمان پارادوکسیکال به چه معنا است؟

پارادوکس درمانی، تاکتیک های روان درمانی است که به نظر می رسد با اهدافی که برای رسیدن به آن ها طراحی شده، مخالف است. به طور مثال، یک درمانگر یا روانشناس ممکن است به مراجعین خود عمدا نشانه اصلی بیماری شان را که از آن دوری می کنند، تجویز کند. در تعریف کلاسیک می توان گفت درمان دوگانه یا پارادوکس درمانی، یک دستورالعمل ساختار یافته است که موارد زیر را شامل می شود: به تقویت برخورد و رفتاری می پردازد که بیمار انتظار دارد تغییر کند. دلالت بر این دارد که این تقویت کننده یک نوع وسیله تغییر است. به بیمار گفته می شود با انجام رفتاری شبیه رفتار بیمارگون، تغییر کند.

ادبیات مفهومی و تجربی در خصوص استفاده از مداخلات پارادوکسیک در روان درمانی در دهه گذشته به طور قابل توجهی توسعه پیدا کرده است. مداخله های پارادوکسیک به این علت نامگذاری شده که روانشناس به مراجع کمک کند تا برای تغییر رفتار از روش هایی استفاده کند که به نظر می رسد با اصول درمان مورد انتظار تضادها و تناقضاتی دارد. یک نمونه کلاسیک شامل درمان بیماری هایی است که از نوعی بی خوابی به علت نشخوار فکری از تمیز کردن رنج می برند. به بیمار نشانه هایی که موجب بی خوابی می شوند تجویز شده و در این مورد خاص، بیماری بعد از گذشت چند هفته به بیهودی می رسد. در روان درمانی، قصد درمان از طریق پارادوکسی، تمرین عمدی عادت یا تفکری است که برای شناسایی و حذف نشانه ها از آن استفاده می شود. شواهد تجربی از درمان شخصیت پارادوکسیکال

شواهد تجربی کنترل شده از مداخلات پارادوکسیکال با مراجعان گوناگون نتایخ مختلفی به دنبال داشته است. دو بررسی فراتحلیل مستقل نشان می دهد که مداخلات پارادوکسیکال در مقایسه با شرایط کنترل بدون درمان، مطلوب است، اما در مقایسه با درمان های غیر پارادوکسیکال تقریبا دو برابر بوده است.

در صورتی که فراتحلیل هیل، پارادوکس را نمونه برتر می داند، برخی نیز نشان داده اند که اثر کلی مداخلات پارادوکسیکال بیشتر از سایر روان درمانی ها نیست. از نظر کاربردی بودن در خصوص مشکلات خاص می توان افزود بهترین شواهد برای اثربخشی شامل اقدامات قصد پارادوکسیکال برای بی خوابی است.

علاوه بر این مطالعات نشان می دهد که برخی از انواع مداخلات پارادوکسیکال ممکن است بیش از سایرین مؤثر باشد. در فراتحلیل شوهام_سالومون اندازه اثرات دو نوع تجویز نشانه های مثبت به شکل قابل ملاحظه ای بیشتر از دیگر درمان های غیر پارادوکسیکال یا تجویز نشانه های عادی (بدون جنبه ها و ویژگی های مثبت) است.

طی مطالعه ای که به طور مستقیم بر اهمیت مفهوم مثبت تأکید دارد، افران و آکیلاس دریافتند که مردان مضطرب از لحاظ اجتماعی زمانی بهبود پیدا می کنند که نسخه ای برای اضطراب با یک چارچوب مثبت ارائه شود، این موضوع بهتر از زمانی است که این جنبه ها و ویژگی های مثبت وجود ندارد.

نتایج گفته شده این دیدگاه را به درستی پشتیبانی می کنند که تجویز نشانه ها در صورت تغییر هدف معنایی که مراجع نسبت به علائم نشان می دهد بهتر عمل می کند. مطالعات در خصوص مداخلات متناقض بدون محدودیت نیست. به طور مثال، نتایج فراتحلیل باید با احتیاط تفسیر شود، زیرا معیارهای ورود به مطالعه دقیق ممکن است اعتبار بالینی یا آکولوژی نتیجه گیری را کاملا به خطر بیندازد.

همچنین مطالعات در این زمینه تقریبا روی تجویز نشانه ها با افراد متمرکز شده است. تعداد کمی از موارد کنترل شده پارادوکس درمانی چارچوب سیستمی و خانواده را دقیق بررسی کرده اند.

پارادوکس عاطفی چیست؟

باید بگوییم اگر پارادوکس عاطفی را تجربه می کنید باید بدانید تنها نیستید و بیشتر افراد دچار پارادوکس عاطفی هستند. ممکن است تا به حال برای تان پیش آمده باشد که نسبت به همسر، دوست صمیمی و نامزد احساسات متناقضی را تجربه کنید.

به عنوان مثال یک روز احساس خوشایندی به دوست تان داشته باشید اما روز دیگر با کوچک ترین رفتار از او ناراحت شوید؟ یا مواقعی ممکن است دوست داشته باشید به همسر خود نزدیک باشید و روز دیگر تا جایی که ممکن است از او فاصله بگیرید؟ آیا تا به حال برای تان اتفاق افتاده است که یک رابطه در عین اینکه به شما احساس امنیت می دهد حس ناامنی نیز منتقل کند؟

اگر پاسخ این سؤالات مثبت است شما پارادوکس عاطفی را تجربه کرده اید. پارادوکس عاطفی به ترکیبی از احساسات منفی و مثبت نسبت به یک موضوع، شخص و فعالیت گفته می شود. پارادوکس از نوع عاطفی یک احساس گذرا یا موقتی نیست و ممکن است در طول زمان نیز ادامه داشته باشد. پارادوکس عاطفی در برخی از افراد بسیار شدید است که شخص نه می تواند بگوید که در یک رابطه صمیمی قرار دارد و نه می تواند بگوید که رابطه او مشکل دار است.

به یاد داشته باشید مبنای پارادوکس عاطفی مسائل و تعارضات عینی و قابل مشاهده نیست بلکه عواطف، احساسات و هیجانات شخص است.

پارادوکس احساسی در شخصیت خودشیفته و مغرور

آیا می دانستید افراد مغرور و خودشیفته نسبت به سایر افراد بیشتر پارادوکس عاطفی را تجربه می کنند. البته لزوما در هر شخص خودشیفته یا مغرور پارادوکس عاطفی ایجاد نمی شود اما در این افراد احتمال شکل گیری پارادوکس احساسی بسیار بیشتر است. اصلی ترین دلیل ایجاد پارادوکس احساسی در افراد مغرور و خودشیفته وجود احساس ناهماهنگی در نیازهای خودآگاه و ناخودآگاه است. به عنوان مثال یک شخص مغرور یا خودشیفته ممکن است به صورت همزمان هم به شخص قوی علاقه داشته باشد و هم ضعیف و این ناهماهنگی باعث ایجاد پارادوکس عاطفی خواهد شد.

امیدواریم مطالب این مقاله برای شما عزیزان مفید بوده باشد. در پایان پیشنهاد می کنیم مقالات سواد عاطفی، معنا درمانی، طرحواره درمانی و نشانه های بلوغ عاطفی را نیز ماطلعه فرمایید.

منبع : آرگا برچسب :