یدالله کریمی پور

آرمان امروز : جی دی ونس که ترامپ او را به عنوان معاون خود برگزید، بی درنگ و در نخستین گفتگوی رسانه ایش، ضمن افتخار به ترور قاسم سلیمانی توسط ترامپ،‌ گفت: «بسیاری از مردم می‌دانند که ما باید در نسبت با ایران کاری انجام دهیم، اما نه با بمباران‌های کوچک و ضعیف. چنان چه می‌خواهید به ایرانی‌ها ضربه بزنید، باید به آنها محکم ضربه بزنید. و این همان کاری بود که ما وقتی قاسم سلیمانی را از بین بردیم، انجام دادیم … اگر می خواهید ایران را کنترل کنید، راهش این است که پول نفتشان را بگیرید و همچنین به کشورهای سنی و اسرائیل کمک کنید تا با هم همکاری کنند و یک موازنه در منطقه ایجاد کنند.». باید دید ریشه این موضع تند ونس در کجا نهفته است؟! کسی که هنوز از راه نرسیده، شمشیر کشیده است.  ونس سخت حامی پیتر تیل، میلیاردر یهودی عضو آیپک و مالک کمپانی Palantir است. همان کمپانی که طی قراردادی چند میلیارد دلاری، پیشرفته ترین تکنولوژی جنگی هوش مصنوعی خود را برای هدف قراردادن غزه در اختیار اسرائیل قرار داده است. همین چند روز پیش، پیتر تیل دستکم ۱۵ میلیون دلار به کمپین ونس کمک مستقیم کرد. شاهد مثال آن که سناتور ونس تا اکتبر، سخت مخالف هرگونه جنگ‌ با ایران بود و بارها به طور قطعی به مخالفت با آن برخاست.
به هر روی، ونس در جایگاه معاون کاندیدای ریاست جمهوری امریکا، نخستین رکورد را در طول تاریخ ایالات متحده به جای نهاد: تجویز جنگ علیه عضوی از ملل متحد. وی با گفتن این جمله که آمریکا باید علیه ایران وارد جنگ شود، عملا نشان داد که در واقع دست نشانده کورپراسیون کمپانی های تسلیحاتی آمریکا است. به گمانم‌ دستکم تا جایی که به‌ ایران بر می گردد، دهه ها است واشنگتن دچار افول دیدگاه و رویکرد استراتژیک شده است.
رویه چیره بر کاخ و کنگره در نگاه به جمهوری اسلامی، تفاوت معناداری با رویکرد ژورنالیستی اینترنشنال و صدای آمریکا(فارسی) و … ندارد.‌ به سخن دیگر عصر استراتژیست هایی مانند کیسینجر، برژینسکی، چامسکی، مرشایمر، کوهن و… در این ارتباط پایان یافته و یا کم رمق شده است. می خواهم بگویم جنبه های پوپولیستی و راستگرایی افراطی، تقریبا دربست بر استراتژی بزرگ ایالات متحده سایه انداخته و بلکه چیره شده است. شگفت آن که حتی خروجی اندیشکده های مطرح و پرآوازه آمریکایی در ارائه راه حل، در جهت برون رفت از قفل شدگی مناسبات تهران- واشنگتن، چیز دندانگیری نبوده است.‌
شاهد مثال آن که طی ۴۵ سال اخیر، این استراتژی ها نتوانسته اند حتی روزنه ای را در جهت گشایش مناسبات دو کشور ایجاد کنند.
از سوی دیگر سانحه پنسیلوانیا و حرکات جالب و قهرمانانه ترامپ، نمی تواند بر جریان انتخابات ۵ نوامبر بی تاثیر باشد. حتی گویا پس از این رخداد محبوبیت او به ۶۹ درصد رسیده است. با این همه ترامپ باز هم از کاندیدای دمکرات، حتی اگر جو بایدن باشد، شکست خواهد خورد. چرا که پیروزی او به معنای پیروزی فدراتیو روسیه و ولادیمیر در میدان اوکراین و نیز بقای نتانیاهو و استمرار لیکودی های تندرو است.
با ترامپ، ناتو دچار شکاف درونی شده و به اِغلب احتمال در برابر روسیه-چین ناتوان خواهد شد. هم چنین انشقاق میان آمریکا،‌ مکزیک و ملت های آمریکای مرکزی و حوزه کارائیب ژرف تر شده و ملت های عرب را نسبت به سیاست های واشنگتن بدبین تر خواهد کرد. چرا که در چنین صورتی قدرت مانور اسرائیل فزونتر شده و مساله رسمیت یافتن کشور مستقل فلسطینی دوباره به فراموشخانه خواهد رفت.
البته با یک فرض، ترامپ شانسی برای بازگشت دارد. زوال و تسلیم چهارگانه سرمایه های فکری(روشنفکران)، سرمایه های اقتصادی(مدیران صنعتی- مالی)،‌ سرمایه های اجتماعی(کنشگران اجتماعی) و سرمایه های نمادین توانمند آمریکا در برابر راست افراطی است. آیا جامعه مدنی آمریکا تا حد پذیرش ترامپ دچار انحطاط شده است؟!