آرمان امروز-سرویس بین الملل: اعتراضات گسترده در سراسر بنگلادش این هفته ناگهان به خشونت‌های مرگبار تبدیل شد. درگیری‌های خشن بین دانشجویان، حامیان دولت و نیروهای مسلح پلیس باعث شد تا خشم گسترده عمومی علیه سهمیه‌‌بندی‌های استخدام در مشاغل دولتی بیش از پیش شعله‌ورتر شود. معترضان معتقدند که این سهمیه‌ها تبعیض‌آمیز است.
تا کنون ده‌ها نفر در این خشونت‌ها کشته و صدها نفر مجروح شده‌اند. پلیس ضدشورش از گاز اشک‌آور و گلوله‌های لاستیکی علیه معترضان استفاده کرده و معترضان نیز چماق به دست به خیابان‌ها و محوطه‌های دانشگاهی در شهر داکا، پایتخت بنگلادش و دیگر شهرها ریخته‌اند.
بنا به گزارش‌ها، تلویزیون دولتی بنگلادش (BTV) روز جمعه پس از آن که دانشجویان معترض ادعا کردند که مقر آن را به آتش کشیدند، دیگر پخش نشد.
معترضان خواستار تعطیلی سراسری در کشور هستند که در نوع خود چالش بزرگی برای دولت خانم «شیخ حسینه»، نخست‌وزیر کهنه‌کار بنگلادش ایجاد کرده است.
سرویس‌های موبایل و اینترنت قطع شده، به مدارس و دانشگاه‌ها دستور تعطیلی داده شده‌، نیروهای امنیتی برای سرکوب ناآرامی‌ها در خیابان مستقر شده‌اند و گروه‌های حقوق بشر مقامات را به استفاده از قوه قهریه علیه معترضان متهم می‌کنند. بسیاری از دانشجویان بنگلادشی خواستار پایان دادن به سیستم سهمیه‌بندی دولتی هستند که به موجب آن قرار است بیش از نیمی از پست‌های استخدام کشوری برای گروه‌های خاص در نظر گرفته شود. بر این اساس، فقط نزدیک به ۳۰ درصد از این مشاغل که کم هم خواهان ندارد، برای بستگان جانبازان و کهنه‌سربازانی است که در جنگ استقلال‌طلبی بنگلادش از پاکستان در سال ۱۹۷۱ میلادی جنگیدند.
بسیاری از نخبگان سیاسی فعلی در بنگلادش – از جمله نخست وزیر این کشور که دختر شیخ مجیب الرحمان، بنیانگذار بنگلادش مدرن است – نیز از همین نسل هستند. شیخ مجیب الرحمان در سال ۱۹۷۵ ترور شد. معترضان استدلال می‌کنند که این سهمیه‌بندی‌ها تبعیض‌آمیز است و به نفع حامیان حزب حاکم «عوامی لیگ» به رهبری خانم حسینه است.
یک جوان ۲۹ ساله بنگلادشی به نام معروف خان که در استرالیا تحصیل می‌کند برای حمایت از این اعتراضات، به تظاهرات در سیدنی پیوسته است. او در مورد علت حضور خود گفت: «داشتن شغل دولتی واقعاً فرصت خوبی است. حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار نفر برای ۶۰۰ تا ۷۰۰ شغل دولتی با هم رقابت می‌کنند و دست آخر هم سهمیه ۵۶ درصدی روی آن اعمال می‌کنند. در نتیجه باید گفت که قبول شدن اصلا کار آسانی نیست.»