آرمان امروز : تمدن‌ها به دلایل زیادی از جمله درگیری‌های داخلی، هجوم ارتش‌های مهاجم، طاعون و بلایای طبیعی احتمالا ازجمله فوران‌های آتشفشانی که آسمان را برای سال‌ها تاریک می‌کرد، سقوط کردند.
پژوهشگر و مورخ بریتانیایی است که در حوزه  تاریخ ایتالیا، اسپانیا، همچنین تاریخ مدیترانه در قرون وسطی و رنسانس فعالیت می‌کند. او بخش اعظمی از فعالیت‌های آکادمیک خود را در دانشگاه کمبریج گذارند. پروفسور ابوالعفیا همچنین مدیر دانشکده تاریخ دانشگاه کمبریج از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ بود و به‌عنوان عضو شورای سیاست‌گذاری دانشگاه کمبریج در سال ۲۰۰۸ انتخاب شد.
او عضو  آکادمی بریتانیا، همچنین آکادمی یوروپیا است. ابوالعفیا در سال ۲۰۱۳ میلادی برای اثرش «تاریخ مدیترانه» مدال آکادمی بریتانیا را دریافت کرد و کتاب «دریای بیکران: تاریخِ انسانی اقیانوس‌ها» نیز در سال ۲۰۲۰ جایزه تاریخ ولفسان را دریافت نمود. یکی از تاثیرگذارترین کتاب‌های او «فردریش دوم: یک امپراتور قرون وسطی» است که برای اولین‌بار در سال ۱۹۸۸ در انگلستان منتشر شد و بار‌ها در چندین نسخه به زبان ایتالیایی تجدیدچاپ شد. او به پاس نوشته‌هایش درمورد تاریخ ایتالیا به‌ویژه تاریخ سیسیل از طرف رئیس‌جمهور ایتالیا نشان ستاره همبستگی ایتالیا را دریافت کرده است.
«ما محکوم به فنا هستیم، محکومیم»! به نظر می‌رسد این پیام مجموعه مقالات بسیار خواندنی «پل کوپر» درمورد چگونگی و چرایی نابودی ۱۴ تمدن باعظمت بوده است. آن روزنامه‌نگار و آرشیویست کار خود را با پژوهش درباره سومری‌ها در هزاره چهارم پیش از میلاد مسیح در منتهی‌الیه شمالی خلیج فارس شروع می‌کند و با جزیره ایستر در قرن هجدهم به پایان می‌رساند. او سپس با پیشگویی‌های تاریک درمورد اینکه چند قرن بعد، سیاره عصر فراصنعتی بیش از حد گرم می‌شود، نتیجه‌گیری می‌کند. کوپر روایت خود را از مطالعه دقیق منابع اصلی و نوشته‌های کاشفان و باستان‌شناسانی ساخته است که مکان‌هایی مانند اور در عراق، چیچن ایتزا در گواتمالا و انگکور در کامبوج را در طول چند قرن گذشته باز کردند و نشان داده‌اند.
برخی از فصل‌ها موفق‌تر از سایر فصول هستند. یکی از نقاط قوت او توانایی‌اش در ترسیم و توصیف فضای فیزیکی شهر‌های بزرگ است که در قلب امپراتوری‌ها قرار داشته‌اند. اگر او واقعا از آن مکان‌ها بازدید نکرده باشد، تصویر بسیار خوبی از فضای آنجا ارائه داده است. او زمانی که با بقایای فیزیکی سروکار دارد، چه آثار باستانی باقی‌مانده از دیوار هادریان، چه معابد تاریخی مانند زیگورات اور و نینوا و مکان‌های عظیم هندو و بودایی در آنگکور، در بهترین حالت خود به تشریح موضوع می‌پردازد.
کوپر با قراردادن ماهرانه معابد هرمی مایا‌های باستانی در کنار بحث خود درباره انگکور، نشان می‌دهد چگونه می‌توان دوران شکوه دو تمدن گمشده را از خلال مجسمه‌ها و کتیبه‌ها بازسازی کرد: کتابخانه‌های آن تمدن‌ها مدت‌ها پیش با تخریب بی‌مورد یا به این دلیل که مطالبی روی آن نوشته می‌شد، مانند برگ خرما در طول اعصار از بین رفته و نابود شده‌اند. بااین‌وجود، حتی ویرانی‌های ناخواسته نیز روزنه امیدی را در خود جای داده‌اند. لوح‌های گلی سومری و آشوری که با متون خط میخی نوشته شده‌اند، به‌سختی در آتش مهاجمان پخته می‌شدند، درنتیجه امروزه می‌توانیم اشعاری را بخوانیم که ۳۰۰۰ سال پیش سروده شده‌اند. در فصل بعدی وارد جهان‌های ناآشنایی از اندیشه‌های دینی می‌شویم که خدایان گاه وحشتناکی را به تصویر می‌کشند و درمورد مایا‌ها و آزتک‌ها درخواست‌های وحشیانه‌ای برای خون قربانی انسان داشتند، مانند خدایان کارتاژنی‌ها