محمدرضا مرادی طادی

آرمان امروز : متفکرین فلسفۀ سیاسی در طول تاریخ اندیشه بعضاً علاقه زیادی به استعارۀ پزشک نشان داده‌اند و با تشبیه اجتماعِ سیاسی به بدن یا پیکره یا ارگانیسم به این تحلیل استعاری رسیده‌اند که چون جامعه در واقع انسانِ کبیر است، همانند یک ارگانیسم زنده دچار رشد و نمو یا بیماری و مرگ (زوال) می شود. بنابراین شایسته است تا برای فهم دردها و رنجها و بیماری و آفات و بلایایِ زیستی این پیکرۀ جمعی، اندیشمند یا کنشگر سیاسی در مقام «طبیب اجتماعی» ورود کند و با شناسایی این مشکلات به درمان آنها بپردازد. از همین رو، باید گفت که بین «سیاست و طبابت»، از قدیم الایم، ارتباطهای وثیقی وجود داشته است.
در همین راستا، باید توجه داشت که جامعۀ ایرانی نیز پدیده‌ای مستثنای از بقیۀ تاریخ و تجربۀ جهانی نیست. جامعه ما نیز می تواند دچار بیماری و (خدای ناکرده) زوال و مرگ شود، پس باید به علائم بالینی و حیاتی‌اش توجه کرد و اگر در آنها نشانه‌هایی از بیماری دید سریعاً اقدام کرد. متاسفانه علائم بالینی جامعۀ ما اصلاً خوب نیست. همین که شصت درصد شهروندان در انتخابات شرکت نکردند؛ همین که نامزدهای انتخابات فهرست بالابلندی از مشکلات را ردیف کرده‌اند و همگی معترف‌اند که عِلی ماشالله کشور مشکل دارد و اینها برای رفع همین مشکلات آمده‌اند؛ همگی نشان می دهد که جامعۀ ما بیمار است و نیازمند طبیب!
حالا در این میان یکی از نامزدها هم به اسم طبیب است و هم به رسم. این تقارن در کنار ویژگیها و خِصال فردی‌اش – که الحمدالله تاکنون آلوده به هیچ فسادی نبوده است – و همچنین توانایی‌هایی که از خودش به عنوان یک مدیر بالادستی نشان داده است؛ مدیری که می تواند همچون یک مربی فوتبال بازیکنهای خوب و قابلی فراهم کند، آنها را مدیریت و رهبری کند و به جنگ مشکلات بفرستد؛ این امیدِ واقعی را در دلها زنده کرده که ایشان می تواند طبیب السیاست این دورۀ ایران باشد.
به نظر می رسد که چند ویژگی مثبت در شخصیت دکتر مسعود پزشکیان هست که ایشان را صالح و بلکه اصلح برای انتخاب می کند. اول این که در زندگی شخصی‌اش سالم زیسته است. کارنامۀ مدیریتی قابل قبولی دارد. تیم توانمندی را می‌تواند فراهم کند. بنای مقابله و تنش با حاکمیت و دیگر نهادهای تصمیم‌گیر (همچون مجلس) را ندارد. و به همین سیاق، در سیاست خارجی نیز به دنبال تنش زُدایی و تعامل مثبت با دنیا است. این ویژگیها از او نامزدی شایسته می سازد که می تواند در چهار سال آتی فضای موثر و مثبتی برای ایران ایجاد کند.
ایران با چنین رییس جمهوری، در عرصۀ مدیریتی از همۀ توان نخبگی بهره مند می گردد. چرا که دکتر پزشکیان اصرار و تاکید داشته است در همۀ موارد از توان کارشناسی و خرد جمعی بهره خواهد گرفت و برای امور تخصصی خود را محدود به مرزبندیهای سیاسی و جناحی نخواهد کرد. ایران با ریاست جمهوری پزشکیان، در عرصۀ سیاست داخلی کمترین تنشها را تجربه خواهد کرد. چرا که دولت ایشان به دنبال گفتگو، اِجماع و حل مسئله است و هیچ نمی خواهد شکافهای کلان سیاست را به این عرصه بکشاند و دولت را محلی برای وزن کشی سیاسی قرار بدهد. در نهایت، این که ایرانِ با ریاست جمهوری مسعود پزشکیان، ایرانی نیست که در عرصۀ سیاست خارجی آماج حمله و فشار نظام بین الملل باشد، چرا که دولت ایشان به دنبال تعامل سازنده و موثر با جهان است و این توانایی را دارد که با حفظ ارزشها و آرمانها، منافع ملی را پیگیری و دنبال کند.
ایران با مسعود پزشکیان همۀ این ویژگیهای مثبت را تجربه خواهد کرد، و بدون او، نه تنها از این تجربه محروم خواهد شد، بلکه احتمالاً در برخی عرصه‌ها – مخصوصاً سیاست خارجی – روزهایی بحرانی را انتظار خواهد کشید. زبانِ تند و آرمانگرایانۀ رقیب پزشکیان اگر با رییس جمهورِ بی‌تعهدی همچون ترامپ در کاخ سفید همراه شود، قطعاً سیاست خارجی ایران و متعاقباً اقتصاد را به دورانی ملتهب و پر اضطراب خواهد کشاند که نتیجه‌اش از دست شدن آرامش زندگی برای میلیونها ایرانی است! پس به ایرانِ پزشکیان رای بدهیم و نه ایرانِ بدون او!