آرمان امروز : مرز بیرونی منظومه شمسی یا محدوده‌ای که فراتر از قلمرو خورشید قرار دارد، آن‌قدرها که احتمالا فکر می‌کنید، واضح نیست.
ما انسان‌ها تعریف واضحی از مرزها داریم و به‌این‌ترتیب کارها را برای خودمان ساده‌تر کرده‌ایم. مرزها به ما در دسته‌بندی‌ها و روندها کمک می‌کنند، زیرا امکان مقایسه‌ی بهتر همه‌چیز و تغییراتشان را می‌دهند. بااین‌حال گاهی تمایل به مرزبندی می‌تواند مشکل‌ساز شود، زیرا احتمال گمراهی یا سردرگمی ما را در پی دارد، به‌ویژه وقتی چیزی مبهم و ناواضح است، این کار به‌شدت دشوار می‌شود.
برای مثال منظومه‌ شمسی را در نظر بگیرید. بر اساس تصوری که در ذهن دارید احتمالا خورشید را در مرکز و سیاره‌ها را در مدار خورشید قرار می‌دهید. در نقطه‌ای حدود چهار تا پنج میلیارد کیلومتر به مدار نپتون می‌رسید و احتمالا یک مرز فرضی را رسم می‌کنید: همه‌چیز در محدوده‌ی این مرز داخل منظومه‌ی شمسی و هر چیزی آن سوی آن خارج از منظومه‌ی شمسی قرار می‌گیرد. با این‌حال این تصور اشتباه است.
در درجه‌ی اول، آن سوی نپتون، توده‌های یخی موسوم به اجرام فرانپتونی (TNO) قرار دارند که از نظر گرانشی به خورشید وابسته هستند. برخی از TNO-ها در منطقه‌ای موسوم به کمربند کویپر قرار دارند و برخی دیگر بسیار دورتر در هاله‌ای بیضی شکل موسوم به ابر اورت قرار گرفته‌اند که تا فاصله‌ی تریلیون‌ها کیلومتر از خورشید را دربرمی‌گیرد.
همچنین تعیین مرزهای منظومه‌ی شمسی به‌شدت به چگونگی تعریف این منظومه و فضای خارجی آن وابسته است. فضاپیمای وویجر ۱ که پس از چندین ماه خاموشی، ارتباط خود با زمین را از سر گرفته، به ما کمک کرده است تا محدوده‌ی مرزی محله‌ی کیهانی‌مان را بهتر درک کنیم. این کاوشگر اعماق فضا در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد و اکنون ۲۴ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد؛ بدین معنی که بیش از ۱۶۰ برابر دورتر از فاصله‌ی بین زمین و خورشید است.
نوامبر سال گذشته، وویجر ۱ دچار نقص سخت‌افزاری شد و مهندسان باید نرم‌افزار قطعه‌ی خراب را مجددا مسیریابی می‌کردند. پس از رفع مشکل، وویجر ۱ بهتر از قبل کار کرد و انتظار می‌رود که تا ظرف مدت چند ماه به وضعیت عملیاتی کامل بازگردد./ فرارو