آرمان امروز : نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «حبس مجرد» به کارگردانی محمدحسام حدادیان چهارشنبه ۱۳ تیر توسط گروه سینمایی «هنروتجربه» و با اجرای محمد زکی زاده در پردیس سینمایی چارسو برگزار شد.
در این نشست محسن خیمه‌دوز منتقد سینما و تئاتر، محمدحسام حدادیان کارگردان اثر، مهدی کوشکی، یلدا عباسی، پیمان مقدمی، وحید نیک راد، زهرا نامور، علیرضا مویدی بازیگران و ابراهیم نصیری نویسنده فیلم حضور داشتند.
محسن خیمه‌دوز در ابتدای این نشست عنوان کرد: فیلم «حبس مجرد» در کل فیلم دردمندانه و سرگرم‌کننده‌ای بود. یعنی دو ویژگی یک فیلم سینمایی را در خود داشت و تا انتها مخاطب را با خود همراه می‌کرد. من معتقدم در تئاتر و سینما کار اول و دوم کارگردان را نباید نقد کرد زیرا با سختی بسیار زیادی ساخته می‌شود. درنتیجه من در اینجا دوست ندارم فیلم را نقد کنم بلکه می‌خواهم به جنبه‌هایی از فیلم که می‌تواند آموزنده باشد، اشاره کنم.
وی ادامه داد: سه ایراد و آسیب اولیه فیلم این است که بحث از خانه شروع می‌شود اما از ابتدا تا انتها سندیت این ملک مشخص نمی‌شود که این خانه اجاره‌ای است یا خریده شده که این اشکال به فیلمنامه اثر بازمی‌گردد. برخی ویژگی‌ها نیز مختص به منشی صحنه است زیرا گاهی گریم و طراحی در صحنه‌های مختلف تغییر می‌کنند. ایراد سوم ریتم فیلم است زیرا در ریتمی که پلان‌ها باهم در ارتباط هستند مشکل دارند.
خیمه‌دوز درباره نکات مثبت فیلم «حبس مجرد» توضیح داد: ۵ ویژگی مثبت در این فیلم وجود داشت؛ یک اینکه اسم خود فیلم زیبا و غیر تکراری است و می‌توان تعابیر مختلفی از نام اثر داشت. دومین ویژگی، مفهوم خانه است که نه‌تنها به عنوان یک لوکیشن بلکه به عنوان یک کانسپت و کاراکتر در فیلم مطرح است. خانه‌ای که ما می‌توانیم آن را استعاره‌ای از وطن و کشور ببینیم. ویژگی دیگر این است که ما یک مثلث زنانه در این فیلم می‌بینیم که ظاهرا نقش فرعی در داستان دارند اما حضور آن‌ها به عنوان عنصر مقاومت در مقابل ساختار مبتذل مردانه کاملا احساس می‌شود. بازیگران حرفه‌ای و آماتوری در این فیلم در کنار هم حضور دارند. ویژگی مثبت بازیگران حبس مجرد این است که بازیگرانش «بازی موقعیت» انجام‌ می‌دهند یعنی خود موقعیت را بازی می‌کنند. در این شرایط باید مجموعه‌ای از بازیگران آن موقعیت را درست بازی کنند که این اتفاق در فیلم رخ داد و بازیگران مانند تاروپود فرش درهم تنیده شدند. مورد مثبت آخر مربوط به نمای پایانی فیلم است که به نظرم لحظه شگفتانه این اثر بود. محمد حسام حدادیان در ادامه این نشست بیان کرد: درباره مبهم بودن ماجرای سندیت خانه مادری، ما احساس کردیم که این مساله روی روند داستان ما تأثیری ندارد زیرا درد اساسی شخصیت‌ها این بود که به هر طریقی از خانه بروند. ما سعی کردیم راکوردها را حفظ کنیم اما به دلیل مشکلات زیادی که وجود داشت گاهی کم و کاستی‌هایی به وجود می‌آمد.
او ادامه داد: من سعی می‌کردم بازیگران را در موقعیت قرار دهم و آن‌ها را به دیالوگ محدود نمی‌کردم. در روند تولید فیلم، نمای پایانی به صورت بداهه اجرا شد و شکرخدا مخاطبان با آن صحنه ارتباط برقرار کردند. مهدی کوشکی تصریح کرد: من چند سال پیش تئاتری بازی کردم و در سایت تیوال مخاطبان در نظرات می‌نوشتند که تئاتر خوبی هست ولی مهدی کوشکی بسیار بد است. این مساله بخشی از مسیر و راه من است که آدم ممکن است گاهی بد باشد. اکنون هم از آقای خیمه‌دوز و عوامل فیلم بابت توجه‌ای که به بازی من در این فیلم داشتند، تشکر می‌کنم و هر نتیجه خوبی که حاصل شد، حاصل یک کار جمعی بود./ ایسنا