آسیانیوز - جلسات مجلس است، نمایندگان از گرفتاری و بدبختی و فقر ملت حرف می زنند و گناه را به گردن زمین و زمان و اسمان و چرخ فلک و این جریان و ان جریان می اندازند و در این میان فقط خودشان و دار ودسته شان هستند که از هر جرم و گناهی مبرا هستند...!!!

مناظره است و زمان برنامه ریزی برای اینده و توسعه کشور، باز هم همان اش است و همان کاسه، سخن از درد و بلا و مصیبت و فساد و تورم و ناکارامدی است، و مقصر هم طبق معمول دشمن است و دست های پنهان و توطئه گرانی که کارشان توطئه هست. و در نهایت باز هم گناهکار همان دسته و گروه و جریانی می شود که در خط و خطوط خودشان نیستند..!!

و انچه در این میان محلی از اعراب ندارد، اینده نگری است و نقشه راه و توسعه.

و این رویه و داستان هم چنان ادامه دارد...

نه برنامه ای در کار است و نه راه حلی و نه کورسوی امیدی که بتوان به ان دل بست و امیدوار شد..

سناریویی که از چهل و چند سال پیش شروع شده و با گذشت این همه سال، هنوز به همان سبک و سیاق ادامه دارد و مطمئن باشید در اینده نیز ادامه خواهد داشت، مگر ان که خدا بخواهد، شق القمری رخ دهد و معجزه ای به وقوع بپیوندد و جای این مردم را مردمانی دیگر از سایر سیارات و کرات اسمانی بگیرند که بیایند و به شکل و شمایل دیگری با وعده های مسئولان برخورد کنند..!!

در مناظرات انتخاباتی که ملاک اصلی برنامه است و تعیین خط مشی توسعه و رفاه باز هم همان اش است و همان کاسه....

در بوق و کرنا دمیدن اینکه سفره مردم بی رنگ شده است و مردم گرفتارند..!!

و همه این گرفتاری ها نتیجه مدیریت ناقص و غلط و غیر علمی است..!!!

اینکه مدیریت غلط بوده و ناکارامد و غیر علمی و اینکه مردم گرفتارند و سفره انها بی رنگ را به گمانم همه بدانند الّا حضرت خواجه حافظ شیراز.!!

بیان این رنجنامه ها و مصیبت نامه هایی که مردم هر لحظه و هر دم ان را با پوست و گوشت خود لمس کرده و می کنند، چه دردی از هزاران درد بی درمان انها را درمان می کند...

بعد از چهل و چند سال این را دیگر همه می دانیم راهی که در پیش داریم راهی است سنگلاخی و پر مشقت و بیابان رو به روی مان نیز برهوت است و بی اب و علف همراه با سرزنش های خار مغیلان!!!

چه نیازی به سخن گفتن از این بیراهه و بیابان است، زمانی که ما خود پرورده و گرفتار این بیابانیم و درد جانکاه خار مغیلان را بر جسم و جان خود داریم...

از برنامه بگوئید و از چگونگی برون رفت از این کانون مصیبت و درد و نقشه راهی ترسیم کنید که عاقبت ان کعبه امالی باشد که ارمغان ان اسایش و ارامش و رفاه مردم باشد و توسعه و پیشرفت کشور....

با شعار دادن و خطابه و حلوا حلوا گفتن نه دهانی شیرین می شود و نه مردمی به ارزوی خود رسیده اند و می رسند!!