پایش روی زمین آرام و قرار نداشت. چشم که برمی‌داشتم، روی یکی از تپه‌ها یا حتی بالای صخره‌ها می‌دیدمش. من را به جایی آورده بود که افسانه نیاکانش آن‌جا جان گرفته بود. برای کار مهمی هفته‌ای یکی‌ دو بار این‌جا می‌آید. او ساقی آهوهای قشم است. از چاه‌های افسانه‌ای «کُنار سیاه»، برایشان آب می‌کشد.