انگار با دو آتیلا رو به روبودیم که نه زندگی و معیشت و واقعیت را فدای ایده‌آل‌های خود می‌کرد و نه آرمان‌ها و گوهر ناب هنری در تئاتر را به فراموشی می‌سپرد...