سایت عصرایران / ۱۴۰۲/۱۲/۲۶
اسکارهای «اوپنهایمر» یادآور خاطرات خوش دوران اوج سینما
فیلمها روزگاری ما را در کنار هم نگه میداشتند. فیلمها رؤیای جمعیِ ما بودند؛ به همین دلیل هم دلم میخواست منتقدِ فیلم شوم، نه منتقدِ شعر. اسطورۀ فیلمِ مردمیشدن، حسی یگانه، وجدآور، دربرگیرنده و تحسینبرانگیز داشت. اسکار همیشه بخشی از این حس و حالِ ناب بود و با مرور فیلمهایی از سراسر جهان، گویی تمام جهان را در بر میگرفت. دیگر به ندرت چنین حس و حالی یافت میشود. واقعیت آن است که در زمانۀ ازهمگسیختهای زندگی میکنیم که همه چیز به پستوها، کلابها، فرقهها و جناحهای متضاد خلاصه میشود. مردم مثل گذشته با هم حرف نمیزنند و وقتی صحبت از سرگرمی به میان میآید، گزینههای متعدد، بیمعنا و مبهوتکنندهای پیش روی مخاطب است. بااینحال، موفقیت هوشربایِ «اوپنهایمر» به یادمان آورد که همه چیز را میتوان از نو ساخت و به انسجام رسید. موضوعی پیش روی ماست با درونمایهای متعالی در باب ساخت بمب اتم و قراز است عواقب آن آزمایشِ علمیِ فاوستی را به چشم ببینیم. .