«باشد که بمانیم.با امتداد رنج‌های گذشته و سالی دیگر ... با رقص بلند بالا تک‌نخلِ فاخرِ کنجِ خانه‌مان و صدای قدم‌هامان که یکی‌یکی در کوچۀ باریک و خسته و پیر می‌پیچد... مفتخریم به این سوز گَسِ شادنما. به این درد خوزی بودن...»