فریدریش نیچه در طول زندگی خود از سوسیالیسم با تحقیر یاد می‌کرد. به گفته او طرفداران سوسیالیسم و سایر مدافعان برابری طبی یک هدف داشتند: هم سطح کردن اختلافات و سرکوب نبوغ فردی. یکی از دغدغه‌های اصلی اندیشه سیاسی نیچه از این آثار اولیه تا کار پخته‌تر او در اثر چنین گفت زرتشت (۱۸۸۳ میلادی) بحران نبوغ فردی است. نیچه در اظهار مخالفت با جنبش‌هایی که به نظر او طرفدار یکسان سازی و برابری طلبی بودن وسواس داشت. او می‌ترسید که یکسان سازی و برابری طلبی امکان نبوغ فردی در فرهنگ را از بین ببرد.