نه نیاز است دستاوردها را انکار کنیم که کافی است ایران 1300 را با ایران 1320 مقایسه کنیم و نه نیاز است نگاه نوستالژیک داشته باشیم. یادمان باشد که در ایران و در این 117 سال دو انقلاب بزرگ به قصد مدرن شدن سیاست‌ورزی و رهایی از مناسبات کهنه درگرفته است. اولی مشروطه در 1285 خورشیدی و دومی انقلاب 1357. عملکردها را باید با اهداف این دو انقلاب سنجید. رضاشاه پهلوی به میزانی منفی است که از مشروطه دور شد و به میزانی مثبت که به مظاهر مدرنیته نزدیک. همان گونه که نفی رضاشاه در عین اصرار بر انجام برخی روش‌های او سازگار نیست ستایش او نیز با مدعای مردم‌سالاری نمی‌خواند. مهم ترین چالش پهلوی گرایان کنونی همین است که چگونه می‌توانند هم او را ستایش کنند و هم لیبرال باشند چون هر چه بود لیبرال نبود.