به قول شهیار قنبری در ترانه‌ای که فرهاد می‌خواند: شنبه روز بدی بود، روز بی‌حوصله‌گی/ وقت خوبی که می‌شد غزلی تازه بگی. تازه جمعه هم روز خوبی نبود. حرف تازه‌ای نداشت. هر چی بود، پیشتر از اینها گفته بود. این هم روایت سال 1402 ماست.