سال ۱۳۸۳ آن زمان که محمدباقر قالیباف شهردار تهران بود، سرما تعدادی از بی‌خانمان‌ها در تهران را به کام مرگ فرستاد و انتقادات بسیاری از عملکرد شهرداری تهران در این مورد منتشر شد. این انتقادات شدید قالیباف را بر آن داشت تا با احداث گرمخانه‌ها از جان سپردن کارتن خواب‌ها در پایتخت جمهوری اسلامی جلوگیری کند و ساخت گرمخانه‌ها الگویی شد برای شهرهای دیگر. از سال 83 تا قبل از ورود زاکانی به شهرداری همت شهرداری بر آن بود که اعتماد معتادان متجاهر را برای خوابیدن در گرمخانه‌ها جلب کند. سال‌ها طول کشید تا معتادان به گرمخانه‌ها اعتماد کنند و جانشان از سرما حفظ شود. در دوران کرونا نیز تمهیداتی در گرمخانه‌ها اندیشیده شد تا معتادان کمتر در سطح شهر تردد کنند و جانشان از کرونا محفوظ بماند. اما علیرضا زاکانی که سکان شهرداری را به دست گرفت، قرارگاه اجتماعی را تشکیل داد. قرارگاهی که در ابتدایی‌ترین مصوباتش، جمع‌آوری و ترک اجباری معتادان متجاهر را به تصویب رساند تا چهره شهر را بزک کنند. این اقدام شهرداری باعث شد که اعتماد معتادان به گرمخانه‌ها از بین برود و آنها در سطح شهر پراکنده شدند تا به دست ماموران نیفتند و به کمپ‌های ترک اجباری اعزام نشوند.