برای قرن‌ها، عود یا بربت(بربط) در موسیقی کهن ایرانی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود اما در سده‌های گذشته کم‌کم این ساز مهم به فراموشی سپرده شد تا اینکه بعدها با الحان عربی و ترکی به گروه‌های موسیقی در ایران بازگشت. ولی این شیوه‌ای نبود که نوازندگان و آهنگسازان متعهد به سنت را راضی کند تا اینکه در قرن اخیر بار دیگر به همت بزرگانی چون عبدالوهاب شهیدی و منصور نریمان زبان فراموش‌شده خود را بازیافت و توانست در گروه‌های موسیقی سنتی جایگاهی درخور بیابد.