در بحران مالی جهانی، به دلیل سیاست‌‌‌های پولی انقباضی اتخاذ شده، بازارهای تامین مالی دلاری دچار کمبود نقدینگی شدند. این کمبود، به حدی بود که در اواخر سال 2008، بانک‌های مرکزی بازارهای نوظهور حتی قادر به تامین مالی دلاری بانک‌های داخلی خود نبودند. این بحران، اختلالی جدی در مبادلات ارزی خارجی ایجاد کرد و خطرات ناشی از اتکای بیش از حد به یک ارز ذخیره (دلار) را برجسته کرد. مجموعه این شرایط موجب افزایش استفاده از ارزهای بازارهای نوظهور در تجارت و پرداخت‌‌‌های بین‌المللی و تقویت به‌کارگیری ارزهای محلی در بازارهای فراساحلی، به‌ویژه در تراکنش‌‌‌های بین خود این بازارها شد.