حساسیت من به خدمات درمانی در بنگلادش، با بیماری آپاندیس مادرم شروع شد. سال 2011 بود و من از خانه‏‏‌ام در نیویورک، به داکا، پایتخت بنگلادش آمده بودم تا در جشن عروسی یکی از بستگانم شرکت کنم. وقتی مادرم گفت که در پهلویش درد شدیدی دارد، به همراه خانواده او را به بیمارستان بردیم. اما خدمات درمانی که او دریافت کرد و خدماتی که شاهد بودیم بیماران دیگر دریافت می‏‏‌کردند (یا نمی‏‏‌کردند) افتضاح بود. باید دنبال پزشک‏‏‌ها می‏‏‌دویدیم تا او را معاینه کنند و تقریبا هیچ‏‏‌کدامشان جواب سرراستی به ما نمی‏‏‌دادند. اسکن‏‏‌ها و آزمایش‏‏‌ها کلی زمان می‏‏‌برد، خدمات پرستاری بسیار ضعیف بود و از همه وحشتناک‏‏‌تر اینکه عمل جراحی‏‏‌اش بسیار دیر انجام شد و ناموفق بود. در نهایت، بعد از اینکه شرایط مادرم بدتر شد، او را به بانکوک بردیم و در آنجا پزشکان برای بار دوم او را جراحی کردند. یک سال بعد، به دلیل عوارض ناشی از عمل اول، برای بار سوم در ویرجینیا تحت عمل جراحی قرار گرفت.