سیمان ایران از نظر ظرفیت اسمی در رده ششم جهان قرار دارد و اگرچه این موضوع یک موفقیت بزرگ برای صنعت سیمان به شمار می‌رود اما قطعا ایراداتی هم گریبانگیر صنعت است که از جمله آنها می‌توان به استفاده حداقلی از پوزولان‌ها در تولید این ماده زیربنای توسعه اشاره کرد که باعث شده تا علاوه بر افزایش مصرف انرژی، از 100 نوع سیمان، فقط حدود 10 نوع آن در ایران تولید شود؛ البته برخی از شرکت‌ها در این رابطه اقدامات قابل‌توجهی داشته‌اند اما وجه غالب سیمان تولیدی ایران سیمان‌های تیپ بوده و مهم‌ترین علل این اتفاق را باید در نبود بازار مصرف به دلیل ارزانی سیمان و همچنین قرار دادن انرژی ارزان در اختیار صنایع و مردم جست‌وجو کرد اما با توجه به شرایط امروز و چالش‌های تامین انرژی که صنعت سیمان را در تابستان و زمستان درگیر کرده، باید این صنعت به دنبال سرمایه‌گذاری برای کاهش مصرف انرژی و پایین آوردن درصد کلینکر فاکتور و همچنین اقداماتی نظیر بازیافت حرارتی باشد؛ کما اینکه امروزه در بسیاری از شرکت‌ها آغاز چنین روندی را شاهدیم و البته قطعا چنین طرح‌هایی نیازمند صرف هزینه‌های بالایی است که مشارکت دولت و بانک‌ها را می‌طلبد.