در مقایسه با دیگر انواع تثبیت‌شده قدرت، «قدرت عاریه‌ای» که با گنجاندن بازیگران غیردولتی در محدوده نظریه روابط بین‌الملل، دیدگاهی جایگزین ارائه می‌کند، بر دو چیز متکی است: یک عنصر ظرفیت دولت -مانند ظرفیت مالی - و یک عنصر ظرفیت یک بازیگر غیردولتی مانند تاثیر و نفوذ تثبیت‌شده‌اش. با انجام این کار، یک کشور (با استفاده از ثروت دولتی خود) نفوذ فراملی موجود یک بازیگر غیردولتی (برای اهداف سیاسی خود) را به عاریت می‌گیرد. به همین دلیل است که از واژه «قدرت عاریه‌ای» استفاده می‌شود؛ زیرا آن دولت به‌جای تکیه کامل بر ظرفیت خود، حضور تثبیت‌شده یک بازیگر غیردولتی را به عاریت می‌گیرد.