«امنیت انرژی» و «ژئوپلیتیک» پیوندی مستقیم با یکدیگر دارند. مهم‌ترین اهداف «ژئوپلیتیک» برای مصرف‌کننده‌های انرژی، به تامین انرژی مورد‌نیاز خود بازمی‌گردد و این اهداف برای تولیدکنندگان در قالب انواع کنش‌ها به تاثیرگذاری در بازارهای منطقه‌ای و جهانی منتهی می‌شود. اینکه تولیدکنندگان همواره در جست‌وجوی بازار‌های باثبات هستند و مصرف‌کننده‌ها نیز به‌منظور حفظ رشد و توسعه اقتصادی خود، پایداری «تامین انرژی» را اولویت سیاست خارجی خود قرار دهند، مفهومی جدید و البته راهبردی را وارد ادبیات بین‌الملل و جریان انرژی کرده‌است. «امنیت عرضه» برای وارد‌کننده‌ها و «امنیت تقاضا» برای صادر‌کننده‌های انرژی، مفهومی کاملا مشخص و البته همراه با نوعی تضاد است، اما ابتدا باید تعریف مشخصی از «واردکننده» و «صادر‌کننده» انرژی داشته باشیم تا بر اساس آن فرضیات و مناسبات این دو گروه از کشورها را با دقت بیشتری بررسی کنیم. اساسا کشوری وارد‌کننده انرژی است که قادر به تولید صد‌درصد انرژی مورد‌نیاز خود نبوده و باید بخش یا تمامی نیاز خود را از طریق واردات از سایر کشورها تامین کند. در سوی دیگر با تعریفی مشابه، کشوری صادرکننده انرژی است که برای صد‌درصد تولید خود، مصرف‌ داخلی نداشته و برای عرضه انرژی مازاد، بازارهای منطقه‌ای و جهانی را هدف قرار می‌دهد. البته هستند کشورهایی که به دلیل داشتن زیرساخت‌ها لازم در سرزمین خود مانند دسترسی به آب‌های آزاد، پایانه‌های مجهز یا موقعیت خود در بازارهای جهانی اقدام به «سوآپ» بخشی یا تمامی انرژی تولیدشده در کشورهای دیگر می‌کنند.