رای‌‌‌دهندگان در انتخابات‌‌‌ها به انتظارات خودشان از آینده رای می‌دهند. مطابق نظریه انتخاب عمومی، مردم با تصویرسازی مدینه فاضله خود و مقایسه آن با دیدگاه‌‌‌های سیاستگذاران مورد آزمایش در عرصه انتخابات، یک نقطه بهینه مشترک بدون کمالگرایی پیدا می‌کنند. به عبارت دیگر مردم به کسی رای می‌دهند که مطالبات آنها را بیان کند و وعده‌‌‌هایش نزدیک‌‌‌ترین ارتباط با آرمان‌‌‌شهر مطلوب مردم را داشته باشد تا بتوانند در نقطه بهینه اجتماعی قرار گیرند و مطلوبیت خود را حداکثر کنند. از طرف دیگر، مردم برای انتخاب نقطه بهینه، تا حد مشخصی حاضرند از آرمان‌‌‌شهر خود فاصله بگیرند و به کاندیدایی رای دهند که از خواسته‌‌‌ها و مطالبات مردم فاصله داشته باشد. زمانی که کاندیدایی وجود نداشته باشد که بتواند خواسته‌‌‌های مردم را بیان و نیز محقق کند، مردم از طرفی دلیلی برای رای دادن به فرد مورد نظر پیدا نمی‌‌‌کنند و از طرف دیگر، سعی می‌کنند با عدم‌مشارکت، صدای اعتراض خود را به حکمرانان برسانند تا امکان حضور نمایندگانی که می‌‌‌توانند مطالبات مردم را برآورده کنند فراهم شود.