سهراب سپهری در جهان پس از مرگش، دو شقه شده‌است؛ سهراب شاعر و سهراب نقاش! دهه‌هفتاد و هشتاد در انحصار سهراب شاعر بود و از دهه‌90 به این سو، این سهراب نقاش است که میدان داری می‌کند. یک‌سو سهراب‌میلیاردر نقاش که روحش هم از رقم‌‌‌‌‌های نجومی آثارش خبر ندارد و سوی دیگر سهراب شاعر که همچنان با سبدی پلاستیکی در برابرش و استکانی چای در دستانش، پای درختی در لب نهر کوچکی نشسته و زلف زندگی مدرن را به ریشه‌‌‌‌‌های عرفان شرقی گره می‌زند. احتمالا نسل‌های امروزی‌‌‌‌‌تر، سهراب را بیشتر به‌عنوان نقاشی‌میلیاردی به‌خاطر می‌‌‌‌‌آورند؛ نه شاعری عارف. بیراه هم نیست. در عصر شبکه‌‌‌‌‌های اجتماعی که بیش از هر چیز تصویر، در کانون توجه قرارگرفته و عرصه را بر کلام و سخن تنگ‎ کرده، طبیعی هم هست که برخلاف دو، سه دهه‌پیش، بیان بصری سهراب از بیان کلامی‌‌‌‌‌اش، مقبول‌‌‌‌‌تر بیفتد و جلوه‌‌‌‌‌گری بیشتری کند.