فرنگی‌ها به این پدیده می‌گویند «اور ریتد» و لابد اگر قرار باشد ما معادلی برایش پیدا کنیم باید بگوییم «بیش از حد به آن بها داده شده». این، داستان سیاوش یزدانی است که زمانی ادعای فیکس بودن در ترکیب اصلی تیم ملی را داشت؛ یعنی نه اینکه فقط دعوت شود، بلکه در ارنج اصلی هم باشد. اتفاقی غیر از این هم اگر رخ می‌داد، احتمالا به معنای خصومت شخصی و چیزهایی از این دست بود. حتی زمانی که مثل همه پسران جوان این سرزمین (و البته بسیار راحت‌تر از آنها) قرار شد راهی خدمت سربازی شود، کلی آه و ناله راه انداخت. با این حال گذر زمان خیلی چیزها را در مورد سیاوش یزدانی ثابت کرد، هرچند در اوج آن جوسازی‌ها هم عیار فنی و شخصیت حرفه‌ای او روشن بود.