برای بسیاری از ما که در روزگار پول فیات زندگی می‌کنیم و سازوکار اقتصاد پولی را نیز برپایه‌ آن می‌آموزیم، تصور اقتصاد جهان پیشامدرن سخت است؛ اقتصادی بر پایه‌ پول کالایی (Commodity Money) که بازیگران عرصه‌ها‌ی آن -از جمله حکومت- مجبور بودند بر اساس کمیابی منابع قابل استفاده به‌عنوان پول، فعالیت‌های خود را تنظیم کنند. برای مثال می‌توان به نهاد «بازفراخوانی سکه‌ها» (Recalling of Old Coins) اشاره کرد. این نهاد حاکمان را مجبور می‌ساخت که برای ضرب سکه‌های جدید، سکه‌های قبلی را از میان مردم جمع‌آوری و ذوب کنند و سکه‌های جدید ضرب کنند.