با استفاده از استدلال «پل براناگان» و «ریچارد گویلیانوتی» مبنی بر اینکه تلاش قطر برای افزایش نفوذش از طریق قدرت نرم با میزبانی جام جهان ۲۰۲۲ منجر به «ناتوانی نرم» شده است –به‌دلیل انتقاداتی که به آن وارد شد- می‌توان ادعا کرد که نقش رو به افول الجزیره را باید به‌عنوان «ناتوانی نرم» نیز در نظر گرفت؛ زیرا روشن نیست که چگونه می‌توان ابتکارات قدرت نرم را که در واقع انتقاد و همچنین نفوذ را به همراه داشته است، اندازه‌گیری کرد. در نتیجه، این مطالعه به بحث درباره محدودیت‌های تبیین قدرت قطر به‌عنوان قدرت هوشمند -ترکیبی از قدرت سخت و نرم- کمک می‌کند.