یکی از موضوعات مطرح در فضای روشنفکری ایران، نحوه تعامل با «غرب» و دستاوردهای آن بوده است. با وقوع جنگ‌های ایران و روسیه و آشکار شدن ضعف نظامی، سیاسی و اقتصادی ایران در مقابل قدرت‌های اروپایی، راهکارهای جبران عقب‌ماندگی و کاستی‌های ایران مورد توجه اندیشمندان و دیوانسالاران ایرانی قرار گرفت. در دهه‌های بعد، تلاش برای فهم و استفاده از «تجدد غربی» و دستاوردهای آن با شدت بیشتری دنبال شد و در سپهر فکری ایران مفاهیم جدیدی وارد شد. در طول این سال‌ها، نسخه‌های مختلفی برای این ارتباط از طرف روشنفکران ایرانی صادر شده است. از میرزا فتحعلی آخوندزاده تا جلال آل‌احمد و احسان نراقی، پیشنهادهایی را برای چگونگی این رابطه ارائه کرده‌اند. سیدفخرالدین شادمان نیز جزو روشنفکرانی است که در این خصوص قلم زده‌ است. شاید شادمان به اندازه جلال آل‌احمد و کتاب معروفش «غرب‌زدگی» در این زمینه معروف و شناخته‌شده ‌نباشد، اما جزو پیشگامان این حوزه محسوب می‌شود.