در این یادداشت سعی می‌شود نشان داده شود که چرا اکثر سیاست‌‌های اتخاذشده توسط شهرداری تهران در زمینه زباله‌گردی موثر نبوده است. در ابتدا با اشاره اجمالی به برخی از سیاست‌های اتخاذشده در دو دهه اخیر، به لزوم توجه و نقد سیاست‌های دفعتی و ضربتی مذکور از منظر اجتماعی پرداخته می‌شود. در ادامه به بررسی دو پاشنه‌آشیل پدیده زباله‌گردی خواهیم پرداخت. به نظر می‌رسد هر طرح و برنامه‌ای که این دو بعد را در نظر نگیرد، به سرنوشت طرح و برنامه‌های قبلی دچار خواهد شد.