در متون موسیقی کهن ایران همواره به برتری ‌ساز عود نسبت به سازهای دیگر تاکید شده و این‌ ساز با القابی چون «ساز کامل»، «شاه سازها»، «اشرف سازها» و «کامل‌ترین ساز» عنوان شده است. افزون بر این، نظریه‌پردازان موسیقی قدیم ایران، برای تشریح مباحث مهم موسیقی نظری و عملی مانند استخراج نغمات و فواصل موسیقایی، استخراج گام‌ها و ادوار، شیوه دستان‌بندی و غیره از‌ ساز عود بهره می‌بردند. معنی لغوی عود به زبان عربی، چوب است. اغلب بر این اعتقاد هستند که واژه عود را به آن سبب بر این ‌ساز نهادند که بین آن و بربط ساسانی که دارای اشتراکات فراوانی با هم بودند، افتراق قائل شوند.