مناطق شهری جهان در حال حاضر و طی سال‌های منتهی به 2030 با مجموعه‏‏‌ای از تهدیدها روبه‌رو است که ریسک شهرنشینی برای ساکنان را افزایش می‌دهد و اداره شهر توسط شهرداران را نیز تاحد «غیرممکن» پیچیده می‌کند؛ از همین رو دفتر اسکان بشر ملل متحد موسوم به «هبیتات» برای دولت‏‏‌های محلی نقشه کشیده است. با مساله «رشد چشمگیر جمعیت» مواجه می‏‏‌شوند. در این میان، «فقر مسکن ناشی از حاشیه‏‏‌نشینی و سکونتگاه‏‏‌های غیراستاندارد» در همه شهرها بر کیفیت زندگی اثر سوء گذاشته است. جنس تهدیدهای مناطق شهری اما فقط این موارد سه‌گانه نیست. روند سکونت شهری هر‌چه جلو می‏‏‌رویم به سمت «شهرهای متوسط و کوچک» خزش می‌کند و دو تهدید «حمله انسانی به منابع طبیعی (تغییرکاربری زمین‏‏‌های کشاورزی)» و همچنین «ضعف بنیه مالی شهرداری‏‏‌های این نوع شهرها برابر خدمات موردنیاز جمعیت جدید» به سه تهدید اول اضافه می‌شود و دولت‏‏‌های محلی و مرکزی در کشورها را درگیر خواهد کرد. به این ترتیب اگر شهرداری‏‏‌ها یا همان دولت‏‏‌های محلی قادر به رفع تهدید نباشند، شهروندان آسیب نهایی را خواهند خورد.