آن چیزی که به‌عنوان آیتم‌های توسعه پایدار در دنیا معروف است، موارد مشخصی است؛ یعنی زمانی که صحبت از توسعه پایدار است از محیط‌زیست صحبت می‌کنیم تا اهمیت سرمایه‌گذاری، بحث انرژی، منابع انسانی و سایر موارد. زمانی هم که درباره بخش خصوصی صحبت می‌کنیم، موضوع بخش خصوصی هم کاملا مشخص و عبارتی مفهومی‌ است. درنتیجه نقش بخش خصوصی در توسعه پایدار در تمام دنیا از همه جوانب پررنگ و بااهمیت بوده است. اما چرا در ایران بخش خصوصی و توسعه پایدار در حد کلمات باقی مانده است؟ زیرا بخش خصوصی متولی ندارد؛ چه کسی باید این بخش را سازمان‌دهی کند و چه کسی باید توسعه پایدار را رصد کند و این اهداف در کدام بخش دیده می‌شود.