از سال 2000، دسترسی به برق در سراسر جهان به طور چشمگیری افزایش یافته است و تا سال 2020 از 75‌درصد جمعیت جهان به 90‌درصد رسیده است. درحقیقت زمانی که برق قطع شود، یا شبکه برق غیرقابل اعتماد یا استفاده از آن بسیار پرهزینه باشد، دسترسی به آن معنا ندارد، از این رو بسیاری از کسانی که به برق دسترسی دارند خدماتی منقطع و نوسانی دریافت می‌کنند. دلیل این کمبودها نحوه برخورد ما با الکتریسیته است؛ اینکه آن را یک حق بدانیم و نه یک کالای خصوصی. منظور از حق دانستن الکتریسیته اشاره به این تفکر است که همه مردم حق دارند به برق دسترسی داشته باشند، حتی اگر پول آن را نپردازند.