مشکل اصلی دستیابی به رقابت با فناوری‌‌‌های جدید این است که رقابت‌‌‌پذیری نه‌تنها با قیمت عوامل داخلی، بلکه در درجه اول توسط بهره‌‌‌وری نیروی کار، نهاده‌‌‌ها و موجودی سرمایه سازمان‌های اقتصادی داخلی با استفاده از این فناوری‌‌‌ها تعیین می‌شود. این بهره‌‌‌وری تا حد زیادی به ساختار سازمانی شرکت بستگی دارد و نه فقط به کیفیت و کمیت موجودی سرمایه و مهارت‌‌‌های رسمی نیروی کار آن. در اقتصاد ایران «قابلیت سازمانی» در بنگاه‌ها یک متغیر فراموش‌شده است و همین علت اصلی تداوم حیات بنگاه‌هایی است که با ضرر یا حاشیه سود پایین به تولید و فعالیت ادامه می‌دهند.