وقتی دختر بزرگم 7 سال داشت، به یک بیماری نادر خودایمنی مبتلا شد که پزشکان گفتند شانس زیادی برای زنده ماندن ندارد. این بیماری درمان قطعی و شناخته‏‏‏‌شده‏‏‏‌ای نداشت و بنابراین تجویز مجموعه داروهایی برای او شروع شد تا شاید روشی برای زنده نگه داشتنش پیدا کنند. این یعنی به طور مکرر باید از او خون می‏‏‏‌گرفتند؛ آن هم از کودکی که از سوزن وحشت داشت. زمان و تلاش زیادی را صرف کردیم تا وضعیت او را ثابت نگه داریم و این فرآیند را تکمیل کنیم. در طول روند درمان، یک بار یکی از مسوولان خون‏‏‏‌گیری گفت: «من همیشه در حال انجام این کار هستم. واقعا اتفاق مهمی نیست.» دخترم، با یک بلوغ فکری که در آن سن من را شگفت‏‏‏‌زده کرد، گفت: «برای من مهم است. مهم است، چون چیزی را می‏‏‏‌گیری که درون بدن من است. ممکن است برای تو مهم نباشد، چون برای تو اتفاقی نمی‏‏‏‌افتد.»