سهم زنان از رکود اقتصادی تاثیر بسزایی در سرنوشت شغلی و مادری آنها دارد. طی سال‌های اخیر به صورت مستمر به موانع زنان شاغل در فرزندآوری پرداخته شده است. پیشنهادهایی مانند توسعه مهدهای دولتی، افزایش یارانه‌ها، وام‌های فرزندآوری و... مواردی بوده که مدام به عنوان راه‌حل‌های روبنایی و مقطعی مورد توجه قرار گرفته و به ریشه زیربنایی آن، یعنی ساختار اقتصادی ضعیف، توجه چندانی نشده است. بنابراین طبیعی است که اکثر تحلیل‌ها در این زمینه با شکست مواجه شوند، چراکه به این امر که کدام گروه نیروی کار از نظر اقتصادی تاثیرپذیرند توجهی ندارند. در اکثر تحلیل‌های مربوط به وضعیت زنان، نقش اقتصاد در فرزندآوری نه‌تنها کوچک که بعضا انکار هم می‌شود. این مولفه که تعداد فرزندان در طبقه سرمایه‌دار ایرانی محدود و در فقرا بالاست، همواره توجیهی بر عدم نقش اقتصاد در فرزندآوری بوده و سبب شده به این مساله عمدتا از بعد فرهنگی یا طرح‌های تشویقی مالی و سطحی پرداخته شود.