عباس کاظمی، جامعه‌شناس و پژوهشگر مطالعات فرهنگی معتقد است که از دهه 70 به بعد جامعه ایران دو مسیر را همزمان با هم طی کرد: «یک مسیر جنبش‌های اجتماعی و دیگری مسیر انتخابات، این دو مسیر در تعامل باهم بودند، زمانی انتخابات تغییری حاصل می‌کرد و زمانی دیگر این جنبش‌های اجتماعی بودند که طلب تغییر می‌کردند، حدس می‌زنم که نیروی سیاسی معترض واحدی این دو را هدایت می‌کرد.»