در آبان ماه سال ۱۳۲۷ نخستین مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست به صورت رسمی در تهران افتتاح شد. اگرچه پیش از آن مراکزی غیررسمی برای این کار وجود داشت، اما آنچه به عنوان یک مرکز منسجم برای نگهداری این کودکان نام گرفت؛ «دارالایتام تهران» بود که در امتداد آن «خانه نوباوگان مظفری» نیز افتتاح شد. نمونه‌های مشابه این سبک از مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست، در سال ۱۲۹۵ در تهران و ۱۳۲۴ در تبریز وجود داشته است.