محمدرضا بیاتی؛ فیلمنامه‌نویس و فیلمساز نوشت: تاریخ‌نگاران آینده خواهند نوشت در آخرین سال‌های سده‌ی سیزدهم خورشیدی، سینمای ایران مُرد و تأویل‌گران نیز چه بسا همزمانی ذبح داریوش مهرجویی با این رخداد را نماد سینمای مقتول بدانند و آن سرِ بُریده را به عصرِ فرهنگ بی‌سر، به آغاز دورانِ هنر بی‌مغز و اندیشه، تعبیر و تفسیر کنند؛ آیا- چنان‌که این روز‌ها بسیار می‌شنویم- چنین روزگاری در پیش است و نشانه‌های امروز آن آینده را هشدار می‌دهند؟