سخن اصلی این است که حکیم توس، رنج دیوان شعر را بسی کمتر از رنج دیوان شاه احساس می‌کرد؛ دیوهای دربار غزنین و بغداد. هرچند گفته است:«بسی رنج بردم در این سال سی»، اما چه بسا که سهم بیشتری از این رنج سی‌ساله، مربوط و معطوف به همان دیوان آدم‌ نمایی باشد که معمولاً،‌ هم بر گِرد سلاطین غزنوی حلقه زده بودند و هم بر گِرد خلفای عبّاسی.