یکی از نعمت‌های الهی، فراموشی‌ است. شوخی نگیرید! این مسأله، هم یک موهبت الهی است و هم یک ضرورت روانشناختی؛ ازیرا که اگر قرار بود حافظه‌  آدمیان، همه‌چیز را در گنجور مغزش نگهداری کند و از یاد نبرد، زندگی دیگر می‌شد و اندک عیش او‌ نیز سراسر طیش.