نگاه بارانی این مرد پاییزی ـ همچنان صالح‌علاء را می‌گویم ـ در عین جدّیت، آمیزه‌ای از شوخ‌طبعی است. منتهی جنس این شوخ‌طبعی هم بالطبع، همچون ترانه‌ها و تصنیف‌هایش لطیف و دلنشین‌اند، عین باران. می‌گوید: بچه که بودم، از پاسپان‌ها می‌ترسیدم. گرچه سهراب سپهری، نظری دیگر داشت: «پدرم وقتی مُرد، پاسبان‌ها همه شاعر بودند»! می‌گوید شاید، چون شاعر بودند، ترسناک بودند! پاسبان که نباید شاعر باشد. سه سوته مملکت به فنا رفته است!