فیلم «شب، داخلی، دیوار» آدم را در معذوریت اخلاقی می‌گذارد. مخاطبی که ایران امروز را زیست کرده، مخصوصا وقایع اعتراضی ریز و درشت سال‌های گذشته را دیده و درک کرده بلافاصله با دغدغه برادران جلیلوند همراه می‌شود و به آن احترام می‌گذارد، اما خود فیلم شرایط دیگری دارد! حتی از یک جایی به بعد حس می‌کند همان المان‌هایی که توی فیلم آمده تا مخاطب امروز را حساس کند، مثل حملات یگان ویژه، دستگیری، بازداشت، رفتار‌های مامور‌ها یک‌جور بهره‌برداری است برای تحت تاثیر قرار دادن مخاطب. (خیلی سعی کردم از کلمه فریب استفاده نکنم) بعد می‌ماند به کارگردانی که چنین دغدغه‌های شریفی دارد چه بگوید. حتی ممکن است به واسطه تجربه‌هایی با برخی لحظات فیلم همراه شود و آن وقت حیران بماند که چطور با دلش کنار بیاید. ولی اجازه بدهید فارغ از این‌ها کمی از سینما صحبت کنیم.