این استراتژی بر مفروضه نادرستی استوار شده و آن نایب بودن همه این گروه‌ها از جانب ایران است؛ درحالی‌که چنین وابستگی میان این دسته از بازیگران غیردولتی و ایران مشاهده نمی‌شود. اگرچه تهران منابع مورد نیاز این گروه‌ها را تامین می‌کند، اما هدایت آن‌ها را برعهده ندارد و همین مساله بر پیچیدگی مواجهه با این گروه‌ها می‌افزاید.