ظاهرا همه چیز سرجای خودش بود. سالن مملو از تماشاگر، مجری خوش‌بیانی که بلد بود چطور همه را در حرف‌هایش درجه یک خطاب کند، خواننده خوش‌صدایی که از ایران می‌خواند و از ایران متحد می‌گفت، نوازندگانی که منعی برای پخش سازشان از تلویزیون نبود، فیلمسازان بین‌المللی که اگر هم خودشان نبودند پیام تصویری‌شان جای خالی‌شان را پر می‌کرد، برندگانی که فقط تشکر کردن بلد بودند، مدیرانی خندان و خوشرو در ردیف جلو و...، اما درست که دقت می‌کردی یک جای کار مراسم اختتامیه چهل‌و دومین جشنواره بین‌المللی فجر می‌لنگید.