مراد آباد، میرآباد، جنگلوک و سایر محله‌هایی که برای اهالی چابهار آشناتر از سایر نقاط کشور است اسم لکه‌های سکونت‌گاه غیر رسمی داخل و حومه شهر چابهار است. شهری که بزرگترین بندر اقیانوسی کشور را در دل خود جا داده، عنوان بزرگترین شهر دارای سکونت‌گاه غیر رسمی در کشور را نیز یدک میکشد و همچنین پرسرعت‌ترین نرخ رشد حاشیه‌نشینی میان شهر‌های حاشیه‌نشین ایران را دارد. سازمان ملی زمین و مسکن و ستاد بازآفرینی شهری، نهاد‌های مسئول در ساماندهی حاشیه نشینی، برآورد کرده‌اند که نیمی از جمعیت شهر چابهار حاشیه نشینند و بیشترین نسبت جمعیت حاشیه‌نشینی نسبت به جمعیت یک شهر در کشور از آن چابهار است. روستانشینان چابهار که بخشی از آن‌ها هم در مناطق مرزی ایران و پاکستان سکونت دارند با بسته شدن مرز ریمدان و همچنین از دست رفتن زمین‌ها و دام‌هایشان در خشکسالی بیست ساله سیستان و بلوچستان، به خاطر جذابیت‌های اقتصادی کاذبی که به واسطه منطقه آزاد و برخی شرکت‌ها و نهاد‌ها در چابهار ایجاد شده؛ نه‌تن‌ها از روستا‌های چابهار بلکه از کل روستا‌های بلوچستان به امید یافتن کار و زندگی بهتر به چابهار مهاجرت می‌کنند و همین موجب شده چابهار بالاترین نرخ رشد جمعیت حاشیه نشین در ایران را داشته باشد.