«مبینا» هنوز هم چوب‌های جنگلی را برای خشک کردن از روی زمین خیس، جمع می‌کند. چوب‌ها که خشک شد از میان‌شان سالم‌ها را بر می‌دارد تا در صورت نیاز برخی را دلرکاری کند. بعد بوی تند رنگ‌های شاد را در هوای جلوی صورتش، پخش می‌کند و برای بساط دستفروشی‌اش؛ دیوارکوب، جا کلیدی یا اشیای دیگری را رنگ می‌کند. دستفروشی و بساط کردن کنار خیابان از نظر «مبینا ملکی»، جذاب است، رنگ‌آمیزی دیوار‌های شهر و آموزش نقاشی به کودکان، او را سر ذوق می‌آورد و سرانجام یک روز احتمالا ونی برای خود می‌خرد، روی آن رنگ می‌پاشد و به دنبال باقی رویاهایش می‌رود.