همیشه در رشته‌های مختلف هنری، هنر‌های دیداری آخر خط می‌ایستد و در این خط پایانی، نقاشان خیلی دور هستند. گاهی می‌اندیشم جامعه نقاشان چگونه زیست می‌کنند تا زنده بمانند و هر سال چند نفر دیگر می‌توانند به مسیر خود ادامه بدهند. اگر نتوانند وسایل ابتدایی کار خود را تهیه کنند دیگر چگونه نقاشی کنند یا اگر از شکم خود هر قدر هم بزنند و با زخم دل کار کنند به چه امیدی دل به فروش داشته باشند برای حداقل‌ترین‌ها که آن بقاست. چه کسی نقاشان را می‌بیند؟! چه رسد به آنکه نگران این بخش کوچک جامعه هنری باشد! جایی شنیدم استاد فلسفه‌ای نقاشان را شریف‌ترینِ هنرمندان می‌دانست.