تا حالا گوشه جگرتان، همان که با ترس و لرز بذرش را در دلتانت پرورش دادید و بعد با تمام خم و چم زندگی و گرمی و سردی روزگار قد کشیدنش را به نظاره نشستید در مقابل دیده‌هایتان قلم شده است؟ تا حالا عزیزی را از دست داده‌اید که روی لباسش خون باشد؟ تا حالا شده مدت‌ها بخاطر چیزی خواب به چشمتان نرود؟