از آقا محمد خداحافظی می‌کنم و بیرون می‌آیم. می‌روم امانیه. و جلوی بانک حاج علی‌محمد که حالا جایش ساختمان دیگری ساخته‌اند می‌ایستم. با حاج علی‌محمد قربانی حرف می‌زنم. انگار که زنده باشد. انگار که صدایم را بشنود. انگار که هنوز توی خیابان‌های اهواز می‌رود و می‌آید!